Są zaburzeniami psychicznymi, których istotnymi cechami są trwałe, ie przystosowawcze wzorce relacji ze środowiskiem, myślenia o nim i postrzegania go, ukonstytuowane tak dalece, że powodują trudności w funkcjonowaniu społecznym i behawioralnym.
W praktyce klinicznej najczęściej stykamy się z osobowością chwiejną emocjonalnie. Zaburzenie to charakteryzują się wahaniami nastroju, napadami intensywnego gniewu, niestabilnym obrazem siebie, niestabilnymi i naznaczonymi silnymi emocjami związkami interpersonalnymi, silnym lękiem przed odrzuceniem i gorączkowymi wysiłkami mającymi na celu uniknięcie odrzucenia, działaniami autoagresywnymi oraz chronicznym uczuciem pustki (braku sensu w życiu). Osoby te często dokonują samookaleczeń, mają myśli samobójcze. Postępowaniem z wyboru jest psychoterapia. U części pacjentów skuteczne są leki przeciwdepresyjne lub stabilizatory nastroju.
Czasami gabinet psychiatry odwiedzają pacjenci z dyssocjalnymi zaburzeniami osobowości, którzy charakteryzują się bezwzględnym nieliczeniem się z uczuciami innych, silną i utrwaloną postawą nieodpowiedzialności i lekceważenia norm, reguł i zobowiązań społecznych, niemożnością utrzymania trwałych związków z innymi, chociaż nie ma trudności w ich nawiązywaniu, bardzo niską tolerancją frustracji i niskim progiem wyzwalania agresji, w tym zachowań gwałtownych, niezdolnością przeżywania poczucia winy i korzystania z doświadczeń, a w szczególności – z doświadczanych kar, wyraźną skłonnością do obwiniania innych lub wysuwania pozornie możliwych do uznania racjonalizacji zachowań, które są źródłem konfliktów
z otoczeniem. Pacjenci zgłaszają się z powodu impulsywności, drażliwości, niskiego progu wyzwalania drażliwości.